Het bierfestival bij De Gebrande Winning in Sint-Truiden (België) in het weekend van 2 en 3 september 2023 was anders dan andere festivals. Tuurlijk, de ingrediënten die je mocht verwachten waren aanwezig: een fraaie line-up aan brouwerijen (weliswaar met een nadruk op ‘wild’ bier maar met toch genoeg balans), een gemengd publiek van diehard bierliefhebbers en nieuwsgierige locals, en een aanbod aanverwant eet- en spelvermaak. Festivalglas, spoelbakken, polsbandje: check!
Wat direct opviel was de setting van het festival; het speelde zich niet af in een of andere postindustriële hal of op een zompig grasveld, maar in en rond het restaurant dat te boek staat als het beste bierrestaurant ter wereld. Het biermenu werd gevormd door zo’n twee dozijn zorgvuldig geselecteerde brouwerijen uit België en daarbuiten. De Nederlandse inbreng bestond uit Symbiose (Groningen) en de mensen van Bierdome die de bieren van Spartacus uit Brazilië importeren, en er stonden te tappen. De IPA’s van die brouwerij worden tegenwoordig overigens gebrouwen bij Baxbier in Groningen, om zo reismijlen en kosten te drukken.
Vorig jaar waren we bij De Gebrande Winning voor Zwanze, en hadden daar een leuke ervaring. Dus aarzelden we niet toen bekend werd dat er een bierfestival zou worden gehouden en kochten we kaarten voor de ‘Saintruin Bierkoerse’. De brouwerijen stonden opgesteld op de binnenplaats en achter het restaurant; binnen waren er zitplaatsen die wat rust en verkoeling gaven. Buiten werd het nog behoorlijk warm dankzij het pronte nazomerzonnetje.
Je gaat naar bierfestivals om brouwerijen te leren kennen en mensen te ontmoeten. Dat lukt prima in Sint-Truiden. Zo komen we er Ehren Schmidt tegen. De Amerikaan uit de omgeving van San Diego die door Mikkel Borg Bjergsø naar Kopenhagen werd gehaald om Baghaven op te zetten. Dat is nu inderdaad gestopt, maar als Insight Cellars timmert hij vrolijk verder aan de weg, niet ver van de Baghaven locatie in Refshaleøen. Spontane bieren, wijndruiven, fruit – het is er allemaal. Crimson Grange is de publieksfavoriet vertelt hij, en het is wel duidelijk waarom. Een kersenbonbon om je vingers bij af te likken. Baghaven hebben, of liever gezegd hadden, we hoog zitten en dan tegen deze Ehren en zijn bieren aanlopen maakt dit festival al direct geslaagd.
Er viel veel nieuws te ontdekken. Zoals de Tale bieren uit Ghana, waar met lokale ingrediënten en Belgische brouwexpertise verrassende bieren worden gebrouwen. Lichtvoetige, aromatische, aantrekkelijke bieren die tot wel 70% aan rijst bevatten. Of de saison van een zeldzame schoonheid van Jandrain-Jandrenouille, waar buurman Werner Callebaut (ja, die van de chocolade!) optreedt als woordvoerder ten noorden van de taalgrens. Dit is zo’n bier dat direct indruk maakt, en die ook tot de laatste slok blijft waarmaken. Een saison zoals ie hoort te zijn, en dat betekent: karaktervol en drinkbaar tegelijk.
Wie wilde, kon zich te buiten gaan aan de bieren van Side Project, die wat mij betreft een beetje teveel ‘hard to get’ spelen. Als je bieren zo duur verkoopt, en dan zo afgemeten inschenkt, dan mis je ergens waar het bij bier om gaat: laagdrempelig, toegankelijk genieten. Koppelverkoop, abonnementen, extreme prijzen – er is ongetwijfeld een markt voor dit soort businessmodellen, maar ik haak al snel af bij dat gedoe. Bier kan heel goed zonder dit soort trucs.
Dit festival was het eerste dat ik bezocht waar er gebruik werd gemaakt van een soort ‘chipknip’. En wat mij betreft was dit ook de laatste. Aan je polsbandje zit een plastic plaatje met NFC-chip binnenin en een QR-code buitenop. Betalen doe je door het plaatje tegen een lezer aan te houden, opladen doe je door de QR-code te scannen met je mobiel en een bedrag af te rekenen. De nadelen zijn evident: je hebt geen overzicht van wat je uitgeeft, je hebt geen idee welk saldo je nog over hebt, en aan het einde verdwijnt die chip in de vuilnisbak. Voeg daarbij het hanteren van een fors minimum aankoopbedrag, geen restitutiemogelijkheid én betaalde toiletten en je kunt je voorstellen dat dit systeem tot enig chagrijn leidde.
Wel weer vrolijk werden we van de paardenrennen-kermisattractie, waar ik verder de lezer niet mee zal vermoeien. Maar leuk was het wel.
Wat hebben we gemist? De mogelijkheid om aan te schuiven bij een lunch of diner op Gebrande Winning niveau met bierpairings. Ik kan daar dus niets over zeggen. Daarbuiten was het qua aanbod van eten eigenlijk tamelijk karig gesteld. Een matige frietkraam en een stalletje met kaas, worst en lullige tortillas voor een forse prijs, daar kwam het wel zo’n beetje op neer. Kortom, de kleinschaligheid, de hoge concentratie aan kwaliteitsbrouwerijen en het zijn onder gelijkgestemden maakten dit festival tot een succes. Voor een volgende keer is er hoop op het aanpakken van de verbeterpunten. Of het is zaak deze, zoals we nu gedaan hebben, te negeren.